Wakker worden door het gefluit van vogels in plaats van de wekker. De wind ruist zachtjes door de bomen, de zon probeert het te winnen van de wolken. Ik rits de tent open en plant mijn blote voeten in de dauwdruppels: "Goedemorgen wereld!" Elke dag die zo begint, is een gewonnen dag.
Geen paarden dit weekend, wel bootjes. Opblaasboten om precies te zijn. Packrafts, zodat we ons zowel op land als op water kunnen voortbewegen.
Wat een heerlijke uitvinding!
First things first, we starten met een warme-bakkers-ontbijt. Dan pakken we onze rugzak en vertrekken we de bossen in. Na een pittige klim, bereiken we het eerste uitzichtpunt.
Luxemburg? Ik geloof mijn ogen niet. Zweden zou dichter in de buurt komen. Op amper 2u van huis, vinden we bossen zo ver we kunnen kijken, helder water en zandstrandjes.
We kunnen niet wachten om in dat natuurlijk zwembad te duiken. De zon brandt, de rugzakken plakken, maar de spirits zijn high en lachend zwoegen we verder. Eindelijk zien we water glinsteren tussen de bomen. We zijn niet meer te houden, gooien de rugzakken af en lopen de laatste meters naar beneden. Zweetdruppels worden vervangen door waterdruppels wanneer we ons onderdompelen in het meer.
Zo fris als een hoentje komen we aan wal. De buiken rammelen. Tijd voor adventure food dus, een eufemisme voor astronautenvoer: gevriesdroogd voedsel waar heet water aan toegevoegd wordt. Maar na een stevige wandeltocht, smaakt zelfs puree uit een zakje!
Met hernieuwde energie blazen we onze boten op. De benen kunnen rusten nu en de armen nemen over. Heerlijk om zowel boven- als onderlichaam te trainen op zo’n organische manier. Want trainen, dat doen we! Wedstrijdjes op snelheid en zo veel mogelijk water in elkaars boot krijgen wisselen elkaar af. Toch is er ook tijd voor rust, voor minutenlang dobberen, languit liggend in de boot, de zon die ons opdroogt, handen in het water. Wat een leven!
Alsof we alle tijd van de wereld hebben, varen we onze neus achterna. We peddelen via omwegen tot aan de tent en aperitieven tot de zon ondergaat. Bij het slapengaan beseffen we dat we niet één keer naar onze gsm hebben gekeken. En hoe moe en voldaan we ons voelen. En hoe belangrijk de natuur is voor ons welzijn.
Maar lang filosoferen doen we niet. Bedtijd, want morgen wacht nog zo’n dag. Slaapwel wereld!
Foto’s: Ophélie Jammaers
Ook zin in een packraftavontuur?
Boek er eentje via onze buitenagenda:
Comentarios